89 x 45 x 22 cm
Glass eye, feathers, guinea fowl, fiberglass, metal, colored thread embroidered lace panties
Photo Filipe BerndtFishing floats and fluorescent paint
Photo Filipe BerndtWith Keila Alaver
Photo Filipe Berndt29 x 24 x 0,5 cm
Sewn paper envelope with cutouts and collages, wrapped in sewn parchment and plastic cover – front and back
20 x 34 x 0,5 cm
Sewn paper envelope with cutouts and collages, wrapped in sewn parchment and plastic cover – front and back
fabric and sewing thread
38'42''
Video, color and sound
Photo video still220 x 50 x 15 cm
plush fabric and lining
390 x 80 x 5 cm
beach mat
Variable dimentions
Paint, fabric and wood
Photo Edouard Fraipont115 x 220 x 2,5 cm
Stitched patchwork and plastic cover
Photo Edouard Fraipont120 x 241 x 3 cm
Sewn crochet patchwork and plastic cover
Photo Edouard Fraipont30 x 24,5 x 4 cm
Satin and plastic blouse
Variable dimentions
Crochet on frame
Photo Edouard FraipontVariable dimentions
Anodised aluminum
Photo Edouard FraipontVariable dimentions
Anodised aluminum
Photo Edouard Fraipont68 x 90,5 x 2,5 cm
Mineral pigmented paint print on paper hahnemühle photo rag 188 gr
Photo Edouard Fraipont68 x 90,5 x 2,5 cm
Mineral pigmented paint print on paper hahnemühle photo rag 188 gr
1'12''
video color and sound
Photo video stillInkjet print on MDF wood
Photo Edouard FraipontCabeção [Big Head], Pulmão [Lung], Estômago [Stomach], and Coração [Heart] are the titles of the four sculptures that use oversized illustrations of parts of the human body. Printed on MDF sheets, the images refer to a distant era before the invention of high-definition cameras that currently scan the human body.
Inkjet print on MDF wood
Photo Edouard FraipontCabeção [Big Head], Pulmão [Lung], Estômago [Stomach], and Coração [Heart] are the titles of the four sculptures that use oversized illustrations of parts of the human body. Printed on MDF sheets, the images refer to a distant era before the invention of high-definition cameras that currently scan the human body.
95 X 167 X 2,5 cm
Digital printing on MDF
16.5 x 26 cm
Digital printing on acrylic
16.5 x 26 cm
Digital print on acrylic
16.5 x 26 cm
Digital printing on acrylic
1'30''
stop motion video
Photo video still42 x 35 x 40 cm
flocking on styrofoam
Photo Edouard Fraipont157 x 43 x 40 cm
flocking on styrofoam
Photo Edouard Fraipont43 x 67 x 23 cm
flocking on styrofoam
Photo Edouard Fraipont52 x 52 x 92 cm
flocking on styrofoam
Photo Edouard Fraipontcandy showcase
candy showcase
15 X 50 X 45 cm
Glove and sewing thread
42 x 18 cm
embroidered leather with thread
24,5 x 10 x 13 cm
Embroidered shoe, plastic fly and acrylic base
Plastic fly, glass and acrylic base
57 X 55 X 9 cm
Leather, formica, thread and fabric
55 X 38 X 9 cm
Fabric, feather, stone, formica, flowers of cloth and wood
56 X 38 X 11 cm
Silkscreen on acrylic
56 X 38 X 11 cm
Silkscreen on acrylic
56 x 31 x 8 cm
photography and wood
63 x 60 x 8 cm
photography and wood
125 X 133 X 4 cm
Photography and leather on wood
80 X 50 X 4 cm
Photography and leather on wood
100 x 40 x 15 cm
Leather and iron
300 X 600 cm
Latex on paper
47 X 37 cm
Acrylic on canvas
47 x 37 cm
Acrylic on canvas
45 X 43 cm
Acrylic on canvas
28 x 21 cm
Acrylic on canvas
Keila Alaver investigates objects that represent the culture in which she lives and that have gradually disappeared, either because of lack of interest from consumers or because of changes in the local production chain.
When modified and moved to the context of art, objects acquire a new meaning, often questioning their original status. Artistic approaches to considering our place in the world is a recurring strategy in her work – an effective way to connect and change our perspective. Another often employed strategy in her work is collages and cutouts she makes on objects to suggest new readings and new uses.
Alaver explores the presence of the human figure inserted in social or architectural contexts and through these new constructions, the artist tries to reveal the weaknesses of interpersonal relationships – a research that also includes performative, live actions. Artistic approaches to considering our place in the world seem to be one of the most effective ways to connect and change our perspective. Another recurring strategy in her work is the cutouts she makes on objects to suggest new readings and new uses.
A selection of individual exhibitions includes: Tô Bege. Museu Porreres, Porreres, Mallorca (2018); FluPlu. Cultural Center Casal Son Tugores, Alaró, Mallorca (2017); Glory Hole. The Wonderful Box. Jaqueline Martins Gallery, São Paulo (2015); Corpo mobília [Body Furniture] Galeria Vermelho, São Paulo (2013); O Jardim da pele de pêssego [The Peach Skin Garden]. GTO-SESC Palladium Gallery, Belo Horizonte (2011).
A selection of group exhibitions includes: Ciel’s Instincts. Boost, Paris (2021); Muntanyes, precipicis, boscos i coves parlen. Casal Son Tugores Cultural Center, Alaró, Mallorca (2019); Illa de la Calma, Porreres Museum, Mallorca (2018); Past/Future/Present: Contemporary Brazilian Art from the Museum of Modern Art São Paulo. Phoenix Art Museum, Phoenix (2017); O útero do mundo [The womb of the world]. Museum of Modern Art [MAM SP], São Paulo (2016); Aprendendo a viver com a sujeira [Learning to live with the dirt]. Galeria Vermelho, São Paulo (2015); É claro que você sabe do que estou falando [Of course you know what I’m talking about]. Galeria Vermelho, São Paulo (2008).
Keila Alaver investigates objects that represent the culture in which she lives and that have gradually disappeared, either because of lack of interest from consumers or because of changes in the local production chain.
When modified and moved to the context of art, objects acquire a new meaning, often questioning their original status. Artistic approaches to considering our place in the world is a recurring strategy in her work – an effective way to connect and change our perspective. Another often employed strategy in her work is collages and cutouts she makes on objects to suggest new readings and new uses.
Alaver explores the presence of the human figure inserted in social or architectural contexts and through these new constructions, the artist tries to reveal the weaknesses of interpersonal relationships – a research that also includes performative, live actions. Artistic approaches to considering our place in the world seem to be one of the most effective ways to connect and change our perspective. Another recurring strategy in her work is the cutouts she makes on objects to suggest new readings and new uses.
A selection of individual exhibitions includes: Tô Bege. Museu Porreres, Porreres, Mallorca (2018); FluPlu. Cultural Center Casal Son Tugores, Alaró, Mallorca (2017); Glory Hole. The Wonderful Box. Jaqueline Martins Gallery, São Paulo (2015); Corpo mobília [Body Furniture] Galeria Vermelho, São Paulo (2013); O Jardim da pele de pêssego [The Peach Skin Garden]. GTO-SESC Palladium Gallery, Belo Horizonte (2011).
A selection of group exhibitions includes: Ciel’s Instincts. Boost, Paris (2021); Muntanyes, precipicis, boscos i coves parlen. Casal Son Tugores Cultural Center, Alaró, Mallorca (2019); Illa de la Calma, Porreres Museum, Mallorca (2018); Past/Future/Present: Contemporary Brazilian Art from the Museum of Modern Art São Paulo. Phoenix Art Museum, Phoenix (2017); O útero do mundo [The womb of the world]. Museum of Modern Art [MAM SP], São Paulo (2016); Aprendendo a viver com a sujeira [Learning to live with the dirt]. Galeria Vermelho, São Paulo (2015); É claro que você sabe do que estou falando [Of course you know what I’m talking about]. Galeria Vermelho, São Paulo (2008).
Keila Alaver
1970, Paraná, Brasil
Lives and works in São Paulo
Solo shows
2023
– I AI – Galeria Vermelho – São Paulo – Brazil
2018
– Tô Bege – Museu de Porreres – Porreres – Mallorca – Spain
2017
– FluPlu – Centre Cultural Casal Son Tugores – Alaró – Mallorca – Spain
2015
– Projeto Glory Hole, A Caixa Maravilhosa – Galeria Jaqueline Martins – São Paulo – Brazil
2013
– Keila Alaver: Corpo Mobília – Galeria Vermelho – São Paulo – Brazil
2011
– Keila Alaver – Galeria Luisa Strina – São Paulo – Brazil
2009
– Keila Alaver. O Jardim da Pele de Pêssego – Galeria Vermelho – São Paulo – Brazil
2007
– Keila Alaver – Galeria Luisa Strina – São Paulo – Brazil
2006
– Série Paisagens – Sesc Pompéia – São Paulo – Brazil
2003
– Keila Alaver – Galeria Luisa Strina – São Paulo – Brazil
1998
– Keila Alaver – Galeria Luisa Strina – São Paulo – Brazil
Exposições coletivas
2024
– uma cadeira é uma cadeira é uma cadeira – Galeria Luisa Strina – São Paulo -Brasil
– Museu de Porreres, Porreres, Mallorca, Espanha
2021
– In Crescendo – Museu de Porreres, Porreres – Mallorca – Spain
– Instincts de Ciel – Boost – Paris – France
– Khaos stories – Barcelona – Spain
2020
– Circulació, Periferica – Centre de Cultura SA NOSTRA – Palma – Mallorca – Spain
– Piramidón Centre (artistas residentes) – Barcelona – Spain
2019
– Muntanyes, precipicis, boscos i coves parlen – Centre Cultural Casal Son Tugores Alaró – Mallorca – Spain
– Alart’19 – Alaró – Mallorca – Spain
2018
– Illa de la calma la pau perdida – Museu de Porreres – Porreres – Mallorca – Spain
– Summer – Addaya Centre d´Art Contemporani – Alaró – Mallorca – Spain
2017
– Past/Future/Present – Phoenix Art Museu – Phoenix – USA
– Contato Transitório (projeto 55SP Galeria) – Espaço Epicentro – São Paulo – Brazil
2016
– O útero do mundo – Museu de Arte Moderna [MAM SP] – São Paulo – Brazil
2015
– Aprendendo a viver com a sujeira – Galeria Vermelho – São Paulo – Brazil
2014
– Verbo. Mostra de performance arte (10ª edição) – Galeria Vermelho – São Paulo – Brazil
2010
– Quem tem medo? – Galeria Vermelho – São Paulo – Brazil
2008
– É claro que você sabe do que estou falando – Galeria Vermelho – São Paulo – Brazil
2006
– Paralela 2006 – São Paulo – Brazil
– Sem Título, 2006. Comodato Edu Brandão e Jan Fjeld – Museu de Arte Moderna [MAM SP] – São Paulo – Brazil
– This is not a love song – Galeria Vermelho – São Paulo – Brazil
2004
– A foto dissolvida – Sesc Pompéia – São Paulo – Brazil
2003
– Imagética – Museu Metropolitano de Arte – Curitiba – Brazil
2002
– Marrom – Galeria Vermelho – São Paulo – Brazil
– Paralela 2002 – São Paulo – Brazil
– Desenhistas e Colorista – Galeria Luisa Strina – São Paulo – Brazil
2001
– Auto Retrato, Espelho do Artista – Museu de Arte Contemporânea de São Paulo [MAC] – São Paulo – Brazil
– Bienal Barro de América – Museu Alejandro Otero – Caracas – Venezuela
– Bienal Barro de América – Memorial da América Latina – São Paulo – Brazil
2000
– Capela Sistina – Galeria Luisa Strina – São Paulo – Brazil
– Mujeres de Las dos Orillas – Centre Valencia de Cultura Mediterránea, Valencia – Spain
– Bienal de Gravura – Curitiba – Brazil
1999
– Sob Medida – Espaço Porto Seguro – São Paulo – Brazil
– Casa da Imagem – Curitiba – Brazil
1998
– Panorama da Arte Brasileira – Museu de Arte Moderna [MAM BA] – Salvador – Brazil
– Panorama da Arte Brasileira – Museu de Arte Contemporânea de Niterói [MAC] – Niterói – Brazil
– Panorama da Arte Brasileira, Museu de Arte Moderna [MAM] – Recife – Brazil
1997
– Panorama da Arte Brasileira – Museu de Arte Moderna [MAM SP] – São Paulo – Brazil
– 1ª Bienal do Mercosul – Porto Alegre – Brazil
– Forma Perversa – Galeria Luisa Strina – São Paulo – Brazil
1996
– Antártica Artes com a Folha – São Paulo – Brazil
– Vinte e Sete – Fundação Armando Álvares Penteado [FAAP] – São Paulo – Brazil
1995
– Anual de Artes Plásticas da FAAP – Fundação Armando Álvares Penteado [FAAP] – São Paulo – Brazil
– Projeto 00 – Museu de Arte Brasileira [MAB] – São Paulo – Brazil
Residencies
2020
– Piramidón Centre d’Art Contemporani – Barcelona – Spain
2018
– Cal Gras Art Residence – Avinyo – Barcelona – Spain
2017
– ADDAYA Centre d’Art Contemporani – Alaró – Mallorca – Spain
2005
– The Apexart Residency Program – New York – USA
Public Collections and Private Collections open to the Public
– IFF, Instituto Figueiredo Ferraz – Ribeirão Preto – Brazil
– Illa de la calma la pau perdida – Museu de Porreres – Porreres – Mallorca – Spain
– Addaya Centre d´Art Contemporani – Alaró – Mallorca – Espanha
– MAM-SP, Museu de Arte Moderna, São Paulo – Brazil
Quando entrei no edifício modernista localizado em um movimentado calçadão no centro de São Paulo para visitar o ateliê temporário de Keila Alaver, em outubro passado, não sabia muito o que esperar. Já fazia algum tempo que tinha visto, e ainda assim apenas em fotografias, imagens de sua última exposição individual, que apresentava algumas características recorrentes em sua obra como o gosto pelos elementos decorativos cuidadosamente selecionados, a apropriação de objetos do vernáculo popular, o trabalho manual e paciente, e uma qualidade por vezes abjeta e perversamente sarcástica que nasce da sugestão do orgânico por meio do artificial. Ao mesmo tempo, sem uma explicação lógica, as pequenas lojas de souvenirs brasileiros localizadas no piso térreo deste mesmo edifício, elas mesmas expressões do tipo específico de visualidade e de economia freqüentemente re-significado na obra da artista, pareciam anunciar que este seria o cenário ideal para abrigar sua nova produção.
Ainda assim, nenhum exercício de imaginação poderia ter me preparado para o encontro inesperado com as inusitadas figuras que habitavam o amplo e iluminado estúdio. Embora ainda não finalizada, a instalação O Jardim da Pele de Pêssego já se encontrava em estágio avançado de desenvolvimento e a primeira impressão é de as inúmeras peças revestidas de padrões decorativos formados pelo que parecia uma espécie de musgo haviam se proliferado rápida e profusamente dentro daquele espaço originariamente tão imaculado. Pousadas em pedestais ou espalhadas diretamente sobre o piso de concreto do estúdio, as figuras recobertas por uma penugem verde ou castanho escuro tinham um aspecto definitivamente orgãnico, como se fossem arbustos cuidadosamente podados em formas insólitas. Ao mesmo tempo, essa mesma penugem formava diferentes padrões abstratos, apropriados de papéis de parede clássicos, incorporando a essas formas um elemento evidentemente artificial, uma construção humana por excelência, porém com uma qualidade alucinatória que guarda uma certa proximidade com as instalações psicodélicas da veterana Yeyoi Kusama.
De fato, o movimento oscilante entre natureza e artificio é uma característica recorrente no trabalho de Keila Alaver. Era patente, por exemplo, na instalação Paisagem (2006)1 , onde criou uma espécie de estufa dentro do banheiro de uma casa desocupada, misturando plantas naturais e artificiais, e adicionando pequenos detalhes como pássaros de brinquedo acompanhados de gravações de seus cantos. Este ambiente também sugeria a idéia de uma natureza que se reproduziu desordenadamente e no lugar errado, enquanto que o cor-de-rosa das louças e o marrom dos azulejos, tão alegóricos das décadas de 60 ou 70, evocavam ainda uma forte sensação de se estar em um cômodo antigo, talvez há muito tempo em desuso, gradualmente tomado por formas orgânicas que lhe são estranhas. Aqui havia sobretudo a apropriação e a confusão entre objetos decorativos produzidos em massa que emulam formas orgânicas e formas realmente orgânicas apresentadas no ambiente doméstico, para o qual estes objetos são especificamente criados.
Mas, se considerarmos a trajetória de Keila Alaver, o interesse pela natureza se dá ainda – e talvez sobretudo – através da representação do corpo humano. Desde as pinturas produzidas na década de 90 a partir de fotografias de seu acervo pessoal, em que retratava a si mesma ou a amigos e familiares até os trabalhos tridimensionais em que passa a utilizar o couro, material orgânico, na representação de figuras e órgãos humanos, o corpo aparece constantemente adulterado. Nos retratos pintados, por exemplo, as cabeças muitas vezes eram acopladas a corpos de bonecos, ao passo que na série de fotografias preto e branco e em escala 1: 1, retratava personagens cujas entranhas, modeladas em couro de vaca, se projetavam para além do plano bidimensional da foto, tornando não somente visíveis como palpáveis partes do corpo que normalmente permanecem ocultas.
Nesse sentido, a “pele de pêssego” que dá título a esta instalação é outro elemento importante, pois aponta para o caráter humano das esculturas que habitam esse jardim, embora apenas uma delas represente claramente uma figura humana. A superfície que recobre essas peças é de um cor-de-rosa pálido, recoberto de uma penugem delicada, como a pele dos filhotes de mamíferos, conferindo a elas um aspecto vivo, quente e pulsante. É sobre essa “pele” que as padronagens estão aplicadas. Um olhar mais próximo e atento revela as falhas na aplicação, provocando uma certa repulsa por sua semelhança a doenças de pele e afastando a possibilidade de estabelecimento de uma afeição kitsch entre o espectador e essas criaturas através de uma analogia com bichos de pelúcia. É recorrente, inclusive, em sua abordagem do corpo humano, a perversão ou a degradação das formas naturais que se revela sob uma aparente candura infantil.
Mas além de sua qualidade artificialmente natural, O Jardim da Pele de Pêssego incorpora ainda uma outra especificidade da obra de Keila Alaver. O que poderíamos designar mais genericamente como um gosto pelo decorativo – e que aparece desde as padronagens obsessivamente reproduzidas nos fundos de suas primeiras pinturas – é na realidade indicativo do uso particular que a artista faz do espaço urbano e de seu interesse por um tipo específico de economia: Keila Alaver é uma flanêur do capitalismo tardio made in China. A coleção de objetos não funcionais cuidadosamente selecionados que encontramos na casa da artista, por exemplo, é sintomática de uma prática cotidiana de perambular por estabelecimentos comerciais especializados em um determinado tipo de objeto de gosto popular largamente rejeitado pelas classes mais abastadas, cuja educação segue o padrão europeu 2. A maioria destes objetos não são funcionais e, quando possuem alguma função, geralmente é apenas a de embelezar o ambiente, num movimento contrário a estética moderna valorizada pelo gosto educado.
A instalação aqui apresentada, por sua vez, é um dos exemplos mais sublimes desta prática que incorpora uma vasta e universal economia movimentada por um gosto por objetos de baixo valor monetário, produzidos em grandes quantidades e cuja função é primordialmente ornamental. Pois suas formas mutantes, que combinam partes de diferentes animais como águias, porcos, caracóis, cisnes com galhos, conchas e outros elementos da natureza, não são nada menos que assemblages formadas por figuras de isopor pré-moldadas adquiridas em uma loja especializada em artigos para festas; posteriormente recobertas com a penugem verde ou castanha através do uso da flocagem, técnica artesanal de baixo custo que serve para “aveludar” diferentes tipos de superfícies, emulando idéias de valor e sofisticação.
O Jardim da Pele de Pêssego é portanto um jardim essencialmente tropical, formado por elementos excessivos e inúteis que se recusam a obedecer à lógica e ao rigor do cartesianismo europeu. Impossível de ser contido, ele cresce desordenadamente, desnecessariamente, movido apenas pelo desejo egoísta e perdulário de embelezar seu entorno, movido por sua auto-satisfação, alheio à discussões esclarecidas e politicamente corretas sobre redução da emissão de carbono ou exploração dos trabalhadores asiáticos. E assim segue tomando o espaço, gerando formas bizarras, grotescas e absolutamente irresistíveis, crescendo proporcionalmente ao poder aquisitivo das populações dos países BRIC.
El Casal Son Tugores acull l’exposició de Keila Alaver (Paraná, Brasil, 1970), qui va decidir quedar-se a Alaró fins a finals de desembre després de la seva residència el passat mes de Setembre a Addaya Centre d’Art Contemporani.
L’artista Brasilera investiga objectes representatius de la cultura on ella es trobi que hagin desaparegut a poc a poc del mercat, sigui per la falta d’interès dels consumidors, sigui per l’alteració en la cadena de producció local, sigui perquè han estat reemplaçats per objectes provinents del sistema de producció a gran escala, essent el seu valor de mercat més econòmic i, a més, no tenen connexió amb les peculiaritats del lloc. Keila reprèn, doncs, la qualitat dels objectes escollits, utilitzant l’apropiació com a procediment per a la creació del seu propi treball.
En apropiar-se del gust popular per resignificar els objectes escollits, crida l’atenció sobre la importància del consum en les societats contemporànies. Modificats i desplaçats al context de l’art, els objectes són desestabilitzats i d’aquí sorgeix una reflexió que qüestiona el seu estatus: Per què aquests objectes són menyspreats pels cànons convencionals del bon gust? Què poden dir els objectes sobre les societats contemporànies? etc.
Keila Alaver proposa reunir aspectes de la cultura popular d’Alaró, treballant amb materials típics comercialitzats en una tenda tradicional i local del poble. Aquests materials en concret generalment són usats per fer cortines, però en aquest cas han estat seleccionats per crear amb ells a l’espai de Son Tugores simulacions d’elements relacionats amb l’aigua. Aquesta relació inspira el títol de l’exposició: FluPlu. “Flu”de fluvial, les aigues dels rius i els mars. I “Plu” de pluvial, l’aigua de la pluja. En conseqüència, el treball de Keila també manifesta friccions poètiques amb la naturalesa, l’illa i les muntanyes.
El present projecte dóna continuïtat a una recerca que ja es ve desenvolupant des de fa algun temps i de la qual ja van resultar obres i exposicions anteriors.